Portrelerin Sahibini Bulan Adam

*
Kendimi zihnimin çiçek bahçesinden kurtarmaya çalıştığım sırada o hâlâ camın kenarından yolu seyrediyordu. Bir hışımla kalkıp kollarımın arasında soluklarına can bulmasını, başının omzumdan başka dayanağının olmamasını arzu ettim. Herkes kendi yoluna bakıyordu. Dayanamadım. Hayal âlemimdeki çiçeklere ona olan sevgisini anlatan sesimi bulduğumda umuda bel bağlayan sorularımı dile getirdim. "Sana gelmeseydim," diye başladığım bu cümleyle zihnim buz kesti. "yine de karşılaşır mıydık?" Bulur muydun beni? Bu sokak, sağı solu mezarlığa dönmüş bu sokak... Ne derece ağır manaları sarmaladın ona?

Birkaç soru daha yuvarlanacaktı aramızdaki arenaya ancak konuşmamla birlikte başını benden tarafa çevirdiğinde gördüğüm soğuk ifade sesimin sükûnete engel bulduğunu düşündürdü. Ellerini ceketinin cebine koymuş çözülmek istenmeyen mimiklerle bakıyordu bana. Kaç maskeyle gizliyorsun kendini benden? Değecek mi sakladığın gerçekler?

"Karşılaşmazdık. Basit arkadaşlıklar peşinde koşan birisi gibi mi görünüyorum." İncindim, buna hakkının olmayışına... Misket kavgası yapması gereken yerde mermi kovanı saymasına içerledim. Bir hışımla yerimden kalkıp onu kollarımın arasına almak, yalnızca orada güvende olacağına onu ikna etmek istedim. Kulağına duymaya fırsat bulamadığı melodiler fısıldamak, bir pasta tarifi anlatmak istedim işveyle. Mutfak tezgâhında sevdaya dair yemekler hazırlamak onunla, içeriden gelen ince ninni sesi eşliğinde...