Kırmızı Portakal Çiçeği

"Tanıdığım birine benziyorsun." dedi. O tanıdığı birinin ben olduğumu hatırlamak ömrümden çaldı. Ölmek için son günüm onu hatırlamaktı, ölmenin sadece toprağa yatmak olmadığını anlamak ruhumdan çaldı.
-
"Yıllar sonra karşına çıkmamın sebebinin yeniden tehlikede olman olmasını istemezdim Eslem,"
Yatakta uyuyan Eslem'in yanına uzanarak kolunun üzerine koydu kafasını, parmağıyla Eslem'in saçını kulağının arkasına sıkıştırdı ve uzun uzun; kapalı gözkapaklarına, dağılmış kabarık saçlarına, üzerinin derisi soyulmuş pembe dudaklarına baktı.
"Ama yine karşına çıktığım ve seninle evlendiğim için mutsuz olduğumu da söyleyemem."
Eslem'i izlerken üstüne bir anlığına tüm korkuları çöktüğünde elinde az önce kapattığı telefonu sıkarken titreyen dudaklarını birbirine bastırdı.
"Hatırlayacağın diğer kötü şeylere rağmen yine de beni hatırlamanı istesem kötü bir koca mı olurum?" dedi titreyen sesiyle, kızarmış gözlerinden gözyaşları süzülmeye başlamıştı.
"Seni seviyorum, seni..."
Sesi pürüzlendiği için duraksadı.
Sonra yeniden "Çok seviyorum." dedi.
Ağlama sesi Eslem'i uyandırmasın diye ağzını kapattı iki eliyle; telefon, ağzına doğru çarptığı için canını acıtmıştı ama kalbi daha çok acıyordu.
"Lütfen artık beni hatırla. Son günüme kadar sana bir yabancı olmak, dünyanın en kötü senaryosu..." diye mırıldandı avucuna doğru.