Płonąca Róża

Podczas, gdy jej siostra stała się szczęśliwą królową Mrocznej Puszczy, Narril nie próżnowała i ćwiczyła sztuki walki.

Narril stała się przez rok bardzo bliską innemu elfowi młodą kobietą. A tym elfem był Legolas. Oboje bardzo się zżyli ze sobą. Oboje kochają ćwiczyć i, gdy Lothril zajmowała się sprawami królestwa, oni ćwiczyli.

Wbrew pozorom ich umiejętności bitewne mogą zmienić wiele.

Oszczędzić śmierci tym, którzy na nią nie zasługują, przynieść tym, na których ona czeka oraz tym, którym jest przeznaczona.

Pewnego dnia Narril i Legolas otrzymują list od Lorda Elronda, by stawili się na zebranie w Rivendell. Po długich namowach Narril jednak się zgadza, by jechać razem z Legolasem.

Problemy nasilą się, gdy się okaże, że żadne z nich przez najbliższy czas nie wróci do domu.

Czy przyjaźnie damsko-męskie zawsze kończą się miłością jednego do drugiego? Nie. Ale w tym przypadku może być inaczej, gdy oboje przestaną postrzegać się tak, jak dawniej. Gdy zahartuje im ducha wojna, gdy będzie tyle okazji do śmierci, odkryją w sobie wcześniej nieznane im uczucie.

Ale czy to uczucie ma prawo zaiskrzyć na wojnie, na misji od której zależą losy świata? Tak. A czy zaiskrzy? Na pewno. Ale czy to wystarczy, by elfowie połączyli swoje serca w jedno? Czy nie potrzeba czegoś więcej?

Szczypty rozczarowania, uniesień i upadków, bólu, strachu, szczęścia, przywiązania, poświęceń.

Oh tak, to brzmi dużo lepiej. To brzmi przerażająco, lecz piekielnie dobrze.

A co jeżeli oboje wrócą w świetle chwały, legendarnej chwały.

Ale aby to się stało, muszą wycierpieć swoje na wojnie stulecia. W Isengardzie powstaje wojsko, w Mordorze także. Sauron odzyskuje siłę, a oni mają najpotężniejszą broń w rękach.

Nie mogą w siebie wątpić.
Nawet ceną swojego własnego życia.