Εκείνος είναι απόμακρος και κλειστός. Από μικρός έχει μάθει να έχει την ζωή του σε κουτάκια και να ζει με κανόνες. Εκείνη, από την άλλη μεριά, από τότε που θυμάται τον εαυτό της ζει την κάθε στιγμή στο έπακρο με στόχο να επικεντρώνεται στα θετικά.
Ο Νέστορας και η Λήδα συναντιούνται τυχαία στην Πάρο και, μετά από κάποιους μήνες, πάλι τυχαία· αυτή τη φορά στην Αλεξανδρούπολη, όπου σπουδάζουν και οι δύο.
Εκ πρώτης όψεως δεν έχουν απολύτως τίποτα κοινό.
Μέχρι που τελικά καταλαβαίνουν ότι ακόμη και αν οι παράλληλες γραμμές δεν ενώνονται, αναπόφευκτα θα υπάρχει μία κοινή πορεία γι' αυτές.
"Τώρα γιατί το έκανες αυτό;"
"Γιατί μόνο εγώ θα βλέπω τις sexy φώτο σου και το tattoo σου! Και κάποια στιγμή θα πηδιόμαστε όντως όπως έλεγα και στον σερβιτορούλη" Το τελευταίο το ψυθιρίζει στο αυτί μου και μου δαγκώνει τον λοβό.
Ανατριχιάζω ολόκληρη. Πώς έχει τέτοια επιρροή πάνω μου; ΚΑΙ ΠΩΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΜΕ ΤΟ ΜΠΟΞΕΡΑΚΙ;;;
"Αυτά δεν ήθελες;" ρωτάει και μου δίνει το κουτί με τα δημητριακά.
Πιάνει τον έτοιμο πια καφέ του και μου κλείνει το μάτι.
" Ααα και πού' σαι...πιο μακριά σορτσάκια την επόμενη φορά, εντάξει μωρό μου; Δεν είσαι μόνη σου εδώ"
Έχω μείνει στήλη άλατος, αλλά ενα χαμόγελο μου ξεφεύγει.
Να δούμε στο τέλος ποιος θα παρακαλάει ποιον...
Εξώφυλλο:
@surnair