BöLÜM 1 ACI

Dövüş sesleri geliyordu arka odadan. Kapıyı açar açmaz bir kaç damla kan sıçradı yüzüme. Annem ve babam kanlar içinde öylece yatıyordu, abimde ağır yaralıydı.Abim son sözlerini söyledi.
kaç çabuk ol kaç!!.
Abim artık bu dünyada değildi.Koşarak evden çıktım. koşarken evimiz yanmaya başlamıştı.Sanki yanmak için özellikle benim çıkmamı istemişti. Zalim ev. Kaçtım bir korkak gibi arkama hiç bakmadan kaçtım.Çok hızlı koşardım abim beni sporcu olarak yetiştirmişti. Sanki iki şehir koşmuş gibiydim. Evimiz dağlık bir bölgedeydi.Aslında sadece tatillerde gittiğimiz nehir kenarında sade bir kulubeydi. Yani sesimi duyurabileceğim kimse yoktu, hele bide gecenin bir yarısı.çok fazla koşmuştum. Ama umrumda değildi.O an saf acıdan başka hiçbirşey hissetmiyordum sanki kalbime aynı anda milyonlarca iğne saplanıyor gibiydi.Sabahın ilk hüzmeleri yavaş yavaş belli ediyordu kendini.Gözlerim yavaş yavaş beni terk ediyordu ruhum beni terk ediyordu sanki. birkaç adım daha attım. Uyanmıştım ya da sıçradım.