Puslu Gece

Küçükken ondan duyduğum bir söz vardı. "Geceleri dışarısı kötüdür,gece olunca dışarıda kötülükler doğmaya başlar". Belki kötülükler dışarıda çoğalırdı herkes için.

Benim kötülüğüm tam evimin ortasında ki yürek yangınımdı. Benim yürek yangınım ve can kaybımın sebebi ise o adamdı. Bir insanın kalbi ne kadar taş olabilir veya etrafını göremeyecek kadar nasıl kör olabilir ki bir insan? Yada şöyle sorayım böyleleri insan mıdır?

Benim annem öldü. Onu canice öldüren ise babamdı. Ve ben o günden sonra hayatın asıl zorluğunun şimdi başladığını anladım. Ama sonra baktım ki benim ne başımı yaslayacağım ne de saçlarımı sorgusuzca okşayacak bir annem yoktu.

Ama belki de hayallerimin peşini bırakmazsam annem gibi bir adama boyun eğmez isem kurtulurdum olur muydu ki?