16 parti In corso Şiir yazmak, kelimelerle sonsuzluk arayışıdır. Duygunun dile, düşüncenin ritme, sessizliğin sese dönüştüğü ince bir sanat... İnsan, en derin hislerini çoğu zaman anlatamaz düz bir dille; o zaman imdada şiir yetişir. Şiir, sözcüklerin ötesine geçmenin, anlamı çağrışımlara, hisleri ahenge büründürmenin yoludur.
Bir şiir yazmak, bazen bir çocuğun gözlerinde gördüğün dünyayı tek bir mısrada anlatabilmek demektir. Bazen bir ayrılığın bin acısını iki satıra sığdırmak... Ya da bir gülüşü bir bahara benzetirken, aslında kendi kalbini anlatmaktır şiir.
Şiir yazmak, dış dünyadan bir adım geri çekilip iç sesine kulak vermekle başlar. Bir görüntü, bir melodi, bir koku ya da bir kelime, şairin içinde yankılanır ve oradan şiire dönüşür. Her şair, kendi iç evreninin kartografıdır; duyguların, anıların ve hayallerin haritasını çizer dizelerle.
Ama şiir yalnızca his değil, aynı zamanda disiplindir. Her kelimenin bir yükü, her duraklamanın bir nedeni vardır. Şiir, hem özgürlük hem sınırlamadır; dilin en doğal haliyle en bilinçli kullanımını bir arada ister. Bu yüzden şiir yazmak, hem kendini salıvermek hem de kendini inşa etmektir.
Ve belki de en güzeli şudur: Şiir bir aynadır; bakan kendini görür. Bu yüzden şiir yazmak, sadece anlatmak değil, paylaşılamayanı paylaşmaya cüret etmektir.
Sonuçta, şiir yazmak; susarak bağırmaktır, kelimelerle dokunmaktır. Ve her dize, bir yüreğin titreyişidir...
'Şiir yazmak ve okumak' benim ruhumun dinginliğini sağlayan ve yazarken de mutlu olduğum bir uğraş. Aslında 'yazmak' benim Güvenli Liman'a kaçışımdır.
