ÇÖL KAKTÜSÜ

Yine bıkmışlıkla giderken, kurtulmak isterken ailemden kendimi bir parkta bulmuştum ve o parkta da benim güneşimde gölgem, sususzluğumda suyum, yaralarıma merhem, dertlerime derman, ölüm anında bedenime can olan kaktüsümü görmüştüm...

Güneş yaktı beni öyle bir yaktıki saç diplerime kadar yanıyordum. Gölgem oldu ve izin verdi gölgesinde serinlememe.

Susuzdum o çölde dilim damağım kurumuş biraz daha dayanamayacağım kadar susuz ve o su olmuş dilime değen ilk kaktüsümün suyu olmuştu.

Yaralıydım güneş yakmış beyaz tenimi, derin yaralar açmıştı bedenimde. Ansızın gelip yaralarıma merhem olmuştu.

Dertliydim her an ölecekmişçesine dertli. Yine oydu dermanım ayakta durmamı sağlayanım.

Ölücektim elimde bir jilet dayamıştım koluma ve o kurtarmıştı beni ölümün kollarından. Sarmıştı yaşam bulduğum kollarına.

Güneşti demi bunların hepsinin sebebi. Güneşim benim her şeyimdi, gitmese kalsaydı yanımda. Geceleri çıkan ağlayınca bana eşlik eden bir aydı ilk zamanlar. Gündüz olunca anladımki ay gitmişti. Ay berraklığını yitirmişti, yakıyordu ama bir tek beni yakıyordu...
Geceleri gözyaşıma eşlik eden dolunayımı ölüm mü bu hale getirmişti? Benim dolunayım abimdi. Şimdi neden güneş olmuş yokluğuyla yakıyordu beni?

Güneşti beni yakan, susuz bırakan, yaralayan, dertlendiren, öldüren...ve en acısıda güneşin benim bedenimi yakmamasını kaktüs bile sağlayamazdı...

Sizce kaktüs güneş savaşında kazanan kim olacaktı? Yoksa bu uğurda yanan sadece çöl kızı mı olacaktı?

Yakan güneş yanan çöl, dikenleri olan kaktüs kanayan çöl...çöl mahkumdu acıya!

☀️🌵🏜️...

#güneş
#kaktüs
#çöl
#yanançölkanayançöl