Problematik

Krizimin bitmediğini kafamdaki sesleri duyduğumda anlamıştım. Her şey yeni başlıyordu.

Ateş: Ne yaptın aptal! Her şeyi mahvedeceksin toparlan! Yapman gerekeni yap!

Vücudumdan bir titreme geçti, sesinin tek bir zerresi beni normalde harekete geçirmeye yeterken şuan üstüme çöken gölgeyi dağıtmaya bile yetmemişti.

Ateşin sesi beni titretirken Su'nun yatıştırıcı tınısını duydum. Ateşe sesini yükseltme cesaretinde bulunuyordu.

Su: Şuan iyi olmadığını görmüyor musun?! Bir an olsun kapa çeneni.

Sesi artık bana yönelmişti.

Su: Adel sakinleş. Her şey her zaman olduğu gibi sadece biraz sarsıldın o kadar. Bunu halledebilirsin

Her ne kadar konuşsa da olayın etkisinden çıkamıyordum, bir girdap beni derinlere çekiyordu.

Hava'nın kulaklarımı sağır eden kahkahasını duydum.

Hava: Vay vay vay düştüğümüz hallere bak. Ortam tam eğlenmelik. Ateş ve Su birbirine bağırıyor, Adel'in durumu ortada. Bakalım buradan çıkışımız nası olacak?

Kafam darmadumanken düşüncelerimin arasına bir sis düştü. Vücudum gerildi. Neler olacağını anlamıştım. Zihnimin içinde oradan olmayan adım sesleri dolaştı. Onun fısıldaması kulaklarımı doldurdu. Hepsi susmuştu. Toprak kendinin varlığını belli etti. Yorgun gözlerinin arasındaki sinsilik kendinden hiçbir zaman ödün vermiyordu. Su sustu. Hava'nın sırıtışı yüzünden silindi. Ateş'in çenesinin gerildiğini hissedebiliyordum. Gözler önce Toprak'a sonra bana döndü. Hepsinin ortak hissedebildiği tek bir duygu vardı.

Korku.

Ve şuan hepsi onu iliklerine kadar hissediyordu. Toprak'ın yapacaklarının hepsine zararı olacağını biliyorlardı. Çünkü Toprak'ın onlar gibi benim yaşamımı kendi bildiğince yönetme arzusu yoktu.

Toprak ölmek istiyordu.
Beni, kendisini, onları...
Bizi yok etmek istiyordu.
Ve bunun tek çaresinin güçsüz kaldığım zamanlarda zihnime sızmak olduğunu çok iyi biliyordu.