" Özür dilerim Minho.. Yemin ederim ki denedim. Ama bir türlü gidemiyorum. Ruhum sıkışıp kaldı burada. Sana senin üzerine yemin ederim ki bana inan, ilk başlarda çok uğraştım bunun için ama sen bu evdeyken gidemem. Kendini koruyamazsın sevgilim. Hiç bir şey göründüğü gibi değil " Jisung, muhtemelen yine ilaçların etkisiyle uyuyakalan Minho'nun saçlarını okşuyordu. Uyuduğu için ağlamasını bastırmasına gerek olmadan başını sevdiği adamın göğsüne yaslamış ağlıyordu. Onun için de çok zordu her şey, sevdiği adamın günden güne çöküşünü izlemek en büyük azaptı. İkisi de birbirini sevmek dışında hiç bir şey yapmamışken neden bu cezayı çektiklerini anlayamıyordu..