Hiçlik Katili

"Şşt! Köşedeki! Çıkar şapkanı dersteyiz!"

Bana demediğini farz ettim

Hoca sandalyeden kalktı. Doğruca bana geliyordu.

"Çıkar kızım!"

Kıpırdamadım. Şapkayı çıkarırsam korkunç yara görünecekti.

"Çıkar dedim!"

Yakama yapışıp beni ayağa kaldırdı. Tüm sınıf bizi izliyordu.

Beni yana doğru bir iki santim sürükleyince sıranın dışarı çıkmış sivri vidasının bacağıma battığını hissettim.

"Çıkar!"

Benim hor olduğumu kabul etmemi ve şapkayı kendim çıkarmamı istiyordu ama hayır!

Biraz daha sürükleyince vidanın külotlu çorabımı delip bacağıma battığını hissettim.

"Şapka dedim!"

Şimdi kan çıkıyordu.

Dayanamadım.

Hocanın yüzünün tam ortasına yani burnunun üstüne bir yumruk attım. Yumruğun ardından katırtı sesleri geldi.

***
Kandan kirlenmiş külot çorabıma baktım.

Düşündüm...

Hocanın yüzüne yumruk atınca çok mutlu olmuştum. İnsanların acı çekmesi hoşuma gidiyordu.

O zaman bu mutsuz benin nasıl mutlu olacağını öğrenmiştim.

Madem insanların acı çekmesi hoşuma gidiyordu...

O zaman... NEDEN BENDEN SERİ BİR KATİL ÇIKMASIN?