TÜNEL; DÜŞÜŞ

Ben o çocuktum.

Sevgiyi hiç tatmamış, ne yapsa ailesine yaranamamış, her zaman sevgi denildiğinde ona verilen paralar hatırlatılmış, yeri geldiğinde büyük sorumlulukların altında omuzları eskimiş, evin en büyük çocuğuydum ben.

Efsundum ben.

Efsun Yıldıraydım.

ismimin anlamı büyüydü ama ailem beni hep lanet olarak görmüştü.

Sevgi adı altında benim omuzlarıma ağır yükler yüklemişlerdi.

Beni karanlık tünele koymuşlardı.

Ve tünelin sonundaki tek ışık Araf Yaman .

oysa o adam karanlıktan bile daha karanlıktı.