YAFTA

Yafta: Kişiye isnat edilen haksız suçlama.

"Geçmişin, geleceğin..."
Parmaklarını hafifçe saçıma değdi, bir tutam saçı parmağında oynattı. Acıyla kasılan kalbime rağmen geriye tek bir adım bile atamadım.

"Farkında değil misin Serin?" Sesi soğuktu, her zamankinden çok daha farklı bir soğukluk. Gözlerine bile yansımış, canımı acıtıyordu.
Bana doğru bir adım daha attı, aramızdaki mesafeyi artık sıfıra indirmişti.

"Tüm zamanların bana ait, benim izlerimle dolu..."

Bu sefer bir adım geri atabilmiştim, çınlayan kulağımın uğursuz sesi tüm benliğimde yankılanıyordu. Efser'in sözleri zihnimde doğru bir anlama kavuşamıyor, karmakarışık olan zihnimi daha fazla alabora ediyordu.

Aramızda açılan mesafeyi kısa sürede kapattı, ellerinin teki sırtımı yasladığım duvardaydı. Diğerini ise usulca çeneme koydu ve bakışlarımı ondan kaçırmama izin vermeyecek bir pozisyonda tuttu.

"Artık, beni her şeyimle hatırlıyorsun dimi?"

Ona cevap veremedim ancak zihnimin cevabı artık netti. Çünkü hatırlıyordum; onu ilk gördüğümde vücuduma çarpan soğuk rüzgarın etkisini, gözlerine ilk baktığımda hissettiğim baharın esintisini, çocukluğumu, gençliğimi, yetişkinliğimi... İçimde büyüyen ve bir sarmaşık gibi bedenimi elen geçiren o duyguyu hatırlıyordum. Bir yandan delicesine kaçıp uzaklaşmak ama bir yandan da içine düşüp boğulmak istediğim, o arafta kalmış duyguyu, o duygunun sahibini, Efser'i hatırlıyordum.

Bu isimle yazılmış ilk hikaye.

Telif hakkı saklıdır. Herhangi bir usulsüzlükte hukuki süreç başlatılacaktır.