OPİA

Zamansız zamana niyet edilmiş bir fal...

Yaşam ve ölüm.

Gölgeler arasında bir hayat.

-

Sevgili kendim bu gün bir kaç damla daha eksik ruhun. Başına gelenlerin kimsesizliğine yanıyor canın. Bağırsan da duymayacaklar düştüğünde dizlerini sarmayanlar. Ağladığında saçlarını okşamayanlara karşı bu çaresizliğin.

Nefretin bile bir duygu olduğu zihinde sen hiçliklerle savaşıyorsun. Kazanmadan kaybedenlerdensin. Canının acısına bir başka yara ile sarmaya çalışmaktan yorulmadın mı? Bazen bir şeyleri bastırmak için o kadar hiçe saymışsın ki kendin hiç olmuşsun farkında değilsin.

Kendin olmak isterken her defasında daha da uzaklaşıyorsun. Yollarına cam kırıklarımı serptiler neden bu kadar kanıyorsun.