"Görüyor musun şu toprağı?" Demişti Halil. "O bile kabul etmez seni." İşte öyle bir kindi bu. Yıllar geçse de aradan, yılların aşkı da olsa, Halil tutuyordu kolundan taa köyün dışına kadar savuruyordu Zeynep'i. Zeynep ise güzel sesiyle hep aynı türküyü söylüyordu. Dağda kızıl ot biter İçinde keklik öter Eşkıyadan da beter Uslan be Halil İbrahim