Η ζωή της Εμίλιας φαντάζει με εφιάλτη· η ύπαρξη μιας κακοποιητικής μητέρας με ένα σκοτεινό παρελθόν, η συμβίωση στο κακοποιητικό περιβάλλον ενός ιδρύματος και η αίσθηση εγκατάλειψης τόσο της οικογένειας, όσο και των κοντινών της ανθρώπων, της προκαλούν ένα βαρύ πόνο στο στήθος και πληγές που δύσκολα επουλώνονται. Θα καταφέρει να αντιμετωπίσει την τραγική αλήθεια και να επουλώσει τις πληγές; Ποιος είναι αυτός νεαρός άνδρας που θα την βοηθήσει να σταθεί ξανά στα πόδια της και τι θα συμβεί όταν το παρελθόν της επιστρέψει, αυτή την φορά με την μορφή ενός μυστηριώδους άνδρα,ο οποίος έπαιζε τον κύριο ρόλο στην ζωή της για πολλά χρόνια; Θα καταφέρει να αναβιώσει τις μέχρι τώρα «ξεχασμένες» αναμνήσεις της και αν το κάνει, θα μπορέσει να αντισταθεί μπρος στις ανοιχτές πληγές του παρελθόντος, οι οποίες φέρουν το όνομά του;
Μέρος (Ι): Όλα όσα είχα ξεχάσει
«Άφησε με να σ' αγαπήσω».
Μέρος (ΙΙ): Εκείνος που θυμάται ακόμα
«Πονάς;», «Πιο πολύ με πονάει που θα σταματήσεις να έχεις το χέρι σου πάνω στο δικό μου».
Μέρος (ΙΙΙ): Όταν το παρόν συναντάει το παρελθόν
«Γιατί, κανένας δεν μπορεί να με αγαπήσει ό
"ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΞΑΝΑΔΏ ΜΠΡΟΣΤΆ ΜΟΥ" μου φωνάζει καθώς πιάνει ένα βάζο και το ρίχνει στο πάτωμα.
Χιλιάδες γυαλιά εκτοξεύονται στο πάτωμα ενώ μερικά στα πόδια μου.
"Άσε με να σου εξηγήσω..."ψιθυρίζω και πάω να τον ακουμπήσω στο μπράτσο αλλά με σπρώχνει μακριά.
"Τι να μου εξηγήσεις ρε Δανάη; ΤΙ; ΣΑΣ ΕΙΔΑ"ουρλιάζει σφιγγοντας τις μπουνιές του. Το στήθος του ανεβοκατεβαίνει και παίρνει βαθιές ανάσες.
Δεν θέλει να με ακούσει. Υπάρχει εξήγηση αλλά εκείνος δεν θέλει να με βλέπει από εδώ και στο εξής.
"Όταν μάθεις την αλήθεια θα καταλάβεις πόσο μεγάλο λάθος κάνεις αυτή την στιγμή και θα είναι αργά. Πολύ αργά" του λέω σκουπιζοντας τα δάκρυα από τα μάγουλα μου.
Τα λόγια που μου είπε ήταν σκληρά. Η στάση του απέναντι μου ήταν σκληρή.
Ίσως εδώ τελειώνουν όλα.