Kurtuluşu arıyorduk çığlık atsakta duyulamacağını ögrenmiştik.Odamızın duvarları acı ve kedere boyanmıştı en koyu rengine bizim çığlıklarımız yankı yaparak kulaklarımızı doldururdu günlerce o kapı bin kere açıldı fakat özgürlügümüze değil. Yaralı binlerce çocuk tanıdı bu dünya bir Ateş vardı biz yanmayı göze alarak Ateşi ortamıza almış çember şeklinde çevresini sararak oturuyorduk buna zorlanmıştık Biz Ateşin çocuklarıydık ölüme terkedilmiş çocuklar bedenleri sağ gözükse de ruhları çoktan alev almıştı.