Czy cokolwiek ma jeszcze sens? - - Wattpad

Czy cokolwiek ma jeszcze sens?

Reads 4,208
Votes 706
Parts 26

Reads 4,208
Votes 706
Parts 26

Mature

biwak bunt dorastanie imprezy lato miłość nastolatki podróż przyjaźń używki wakacje wolność wrocław zakochanie zbrodnia żałoba

Może najwyższa pora uciec? Wakacje kuszą, by wyrwać się od wszystkiego, co ogranicza. Rzucić się w wir przygód, miłosnych trójkątów i... nieoczekiwanych splotów wydarzeń. Tak zrobiła czwórka przyjaciół z Wrocławia.All Rights Reserved

biwak bunt dorastanie imprezy lato miłość nastolatki podróż przyjaźń używki wakacje wolność wrocław zakochanie zbrodnia żałoba

Table of contents

26 parts

Sign up to add Czy cokolwiek ma jeszcze sens? to your library and receive updates

or

Content Guidelines

You may also like

Ostatnie możliwe miejsce by fulwia

Spotkanie dwojga dojrzałych i obarczonych bagażem bolesnych doświadczeń ludzi. Kobieta po przejściach, femme fatale z przypadku. Starzejący się mężczyzna, na którego całym życiu zaważyła tajemnica z przeszłości i tragiczny los jego rodziców. Nie-romans. Duża różnica wieku pomiędzy bohaterami jest zabiegiem zamierzonym. Raczej studium podnoszenia się ze stanu emocjonalnego upadku, radzenia sobie ze stratą, samotnością i poczuciem winy. Z elementami satyrycznymi... W tle rozpadający się, stary dworek. Dla tych, którym spodobały się „Ćmy" i „Duch" Opowieść smutna, śmieszna, straszna, na pewno najbardziej nostalgiczna z moich historii. Pełna wspomnień, retrospektyw i fragmentów listów. Pisana z perspektywy obu stron, inspirowana sugestią @Inamourady, by przybliżyć nieco postać i motywację majora Geista z „Ducha". W tym miejscu powinnam również wyjaśnić, czemu ma służyć mój dziwaczny zamysł tworzenia równocześnie czterech historii, które stanowią swoją chronologiczną kontynuację i zawierają potężne dawki spojlerów względem siebie. Otóż niczemu. Tą zawiłą drogą podąża moja wyobraźnia. To trochę jak składanie 1000 - elementowych puzzli. Kawałek nieba, trawy, fragment dachu. Niektórzy zaczynają składanie od wychwytywania charakterystycznych elementów, twarzy. Składając puzzle z dziećmi, opanowałam metodę rozpoczynania układanki od skompletowania elementów stanowiących obramowanie. Elementy te mają charakterystyczny, ścięty z jednej strony kształt, bo dalej nie ma już nic. Najłatwiej je wyłowić. Środek wypełniam najpóźniej. Tak właśnie jest z moim pisaniem. A tak swoją drogą, to ja przecież nie cierpię puzzli...

INVISIBLE by Nie_podolam

Opowiadanie o postrzeganiu świata oczami chorych nastolatków . Opowieści o ich ciężkim życiu , ignorowaniu ich problemów przez ludzi . Opowieść o utracie celu życia , ciężkich przeżyciach , samobójstwie . Opowiadanie o nas . O nastolatkach . Ale tych którzy najpierw udają że jest super ale gdy już nie potrafią i szukają pomocy nikt nie chcę im pomóc . Każdy z nas jest inny . Każdy ma problemy . Każdy przeżywa nawet to samo inaczej . Każdy radzi sobie inaczej . Nie każdy walcz . Niektórzy się poddają . Niestety .

Always Remember That by szmatozamknijkurwe

- fortepian- Louis zmienił temat - hm? - chciałbyś spróbować zagrać?- oboje spojrzeli na instrument - nie umiem- zagryzł policzek od środka Louis wstał z krzesła i wystawił rękę w stronę bruneta. Harry złączył ich ręce i poszedł za szatynem. Wszyscy z sali na nich patrzyli. Przez to, że nigdzie nie było napisane, że nie można grać, Louis odsunął lekko siedzisko i pokazał by Harry usiadł. Zrobił to, brunet wsadził swoje ręce miedzy uda i siedział przed fortepianem. Louis usiadł obok niego. - a ty umiesz grać? - jedną piosenkę- pokazał palcem jeden Louis przygotował ręce i spojrzał na Harry'ego. - co?- spytał cicho - połóż ręce na moich zobaczysz jak to jest grać albo Harry ma problemy z samoakceptacją. Gdy przeprowadza się do małego mieszkania w centrum Londynu ma nadzieje, że zakończy pewien etap w życiu. Niestety po znalezieniu pracy, Fred - jego szef nie daje mu nawet chwili odpoczynku. Brunet jest wykończony, łazienka kojarzy mu się już tylko z jedną szufladą. Tylko z jedną czynnością. Louis po przeprowadzce do Londynu, znajduje świetną prace. Mieszkanie z Zayn'em wychodzi mu na dobre, dopóki wysoki brunet z burzą loków nie staje im obu na drodze. Szatyn chodź nie wie jak zaradzić problemom Harry'ego, chce być blisko chłopaka. Jednak świat chciał inaczej dziękuje za cudowną okładkę, którą zrobiła: @callmeverka

You may also like

Slide 1 of 3

Ostatnie możliwe miejsce cover

INVISIBLE cover

Always Remember That cover

Ostatnie możliwe miejsce

Spotkanie dwojga dojrzałych i obarczonych bagażem bolesnych doświadczeń ludzi. Kobieta po przejściach, femme fatale z przypadku. Starzejący się mężczyzna, na którego całym życiu zaważyła tajemnica z przeszłości i tragiczny los jego rodziców. Nie-romans. Duża różnica wieku pomiędzy bohaterami jest zabiegiem zamierzonym. Raczej studium podnoszenia się ze stanu emocjonalnego upadku, radzenia sobie ze stratą, samotnością i poczuciem winy. Z elementami satyrycznymi... W tle rozpadający się, stary dworek. Dla tych, którym spodobały się „Ćmy" i „Duch" Opowieść smutna, śmieszna, straszna, na pewno najbardziej nostalgiczna z moich historii. Pełna wspomnień, retrospektyw i fragmentów listów. Pisana z perspektywy obu stron, inspirowana sugestią @Inamourady, by przybliżyć nieco postać i motywację majora Geista z „Ducha". W tym miejscu powinnam również wyjaśnić, czemu ma służyć mój dziwaczny zamysł tworzenia równocześnie czterech historii, które stanowią swoją chronologiczną kontynuację i zawierają potężne dawki spojlerów względem siebie. Otóż niczemu. Tą zawiłą drogą podąża moja wyobraźnia. To trochę jak składanie 1000 - elementowych puzzli. Kawałek nieba, trawy, fragment dachu. Niektórzy zaczynają składanie od wychwytywania charakterystycznych elementów, twarzy. Składając puzzle z dziećmi, opanowałam metodę rozpoczynania układanki od skompletowania elementów stanowiących obramowanie. Elementy te mają charakterystyczny, ścięty z jednej strony kształt, bo dalej nie ma już nic. Najłatwiej je wyłowić. Środek wypełniam najpóźniej. Tak właśnie jest z moim pisaniem. A tak swoją drogą, to ja przecież nie cierpię puzzli...