Kader Ağları

Ağzımdan çıkan dumanın süzülerek havada dağılmasını, ardından hafif rüzgarda yok olmasını izledim. Kafamı kaldırıp etrafımı incelerken balkonlarında yemeklerini yiyen ailelerin tabak çatal sesleri, gülen çocukların kıkırtıları doldu kulaklarıma. Hepsinin kendi hikayeleri vardı, belki bir kısmının hikayeleri duyanın içini acıtırdı belki mutlulukla gülümsemelerini sağlardı. Ama her şeye rağmen şuan mutluydular, aileler ile birlikte güzel anılar biriktiriyorlardı. Bunu düşünmek istemsizce kasılmama neden oldu, yüzümdeki minik gülümseme soldu ve gözlerime sinirle gözyaşları hücum etti. Ben de onlar gibi olabilirdim, biraz olsun atlatmayı başarsam hâlâ da olabilirim ama olamıyordum. Unutamıyordum.

Derin bir nefes aldım, gözlerimi kapatıp düşüncelerimle birlikte gözyaşlarımı kovdum. Nefesimi bırakırken gözümü açıp kendime düşüncelerimi yasakladım. Sigaramdan bir nefes daha alıp kulaklığımdaki şarkının sesini arttırdım ve yoluma devam ettim.