Wiedźma przeklęta

W dniu szóstych urodzin, kiedy to każda czarownica otrzymuje od losu drugie imię, dostałam w darze od Studni Zgłębienia imię Misery. Nasza studnia lubuje się w klimatach gotyckich, bo niejedna siostra z sabatu nosi imię mroczne czy przywołujące na myśl smutek. Jest Elaine, którą studnia mianowała Morticią, bo od najmłodszych lat brała na siebie odpowiedzialność odprawienia obrządków pogrzebowych naszych zwierząt i chowańców. Jest też Adelaine, która otrzymała imię Delora, co doskonale współgrało z jej emocjonalnością i empatią. Moje imię, choć pasowało, było przypieczętowaniem czegoś, do czego nie chciałam wprost się przyznać - że z całego kowenu, to ja mam najmniej szczęścia.
Za sprawą Studni, od dnia szóstych urodzin, jako jedyna wracam ze zbiorów kosaćca z żądłami os w dłoniach. To zioła na mojej grządce rosną najwolniej w całym herbarium. Oczywiście ciotka Morag i ciotka Hexuba wielokrotnie zapewniały mnie, że to jedynie tradycja, którą nie warto zawracać sobie głowy. I chociaż bardzo chciałam w to wierzyć, z każdym rokiem coraz lepiej rozumiałam, że moje imię to moja mroczna przepowiednia. Moje imię miało mi przez wieczność przypominać, że jest mi pisane wyłącznie nieszczęście.