Terk edilmiş bir kız çocuğu. Defalarca vurulmuş genç bir kadın. Onlar tek kişiler. Küçük kız çocuğu da ağlıyor. Genç kadında. Sevilmek istiyorlar. İhanetler, acılar, aşklar, aileler, dostluklar, düşmanlıklar, kayıplar. Hepsi onların yaşamında. Onların pompaları atıyor, fakat ruhları hep ölü. Ruhları hep kayıp. Birbirlerinin ruhlarını yaşatacaklar, ruhlarını kurtaracak, beraber ağlayacaklar. Onlar kardeş, onlar aşık, bazıları ölü. Yaşayan ölüler.
Hepimiz ölüyüz.
Yıldızlar, gibi sönen, ve parladığını zanneden ölüler...
Acılar.
Onların acıları ortak.
Onlar birbirlerinin kahramanları.
"Gökyüzündeki, onlarca, binlerce belki milyonlarca ve daha da fazlası. Onlar da elbet bir gün sönecek ve o zaman ben parlayacağım."
~Gökçe
Zekaa_kupu
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."