Ellerim yüzüme kapandı, göz yaşlarım çeneme doğru yol çizerken sindiğim duvar kenarına tutundum. Tutunacak başka bir şeyim de yoktu zaten, oysa duvara bile tutunamazdın ki normalde. Ama ben öyle bir eksiktim ki normalde yaslanılan duvarlara tutunuyordum. "Dostum," dedim, bir hıçkırık firar etti. "Daha fazla olmak için daha ne yapmam lazım?" Sessizlikle boğuştum. Sanırım sessizlikle boğuşmak bana verilen bir cevaptı. Sessizliği benimsedim, zorlukla tebessüm ettim. "Şerefe, dostum." 25.09.23 02:48