Depresyondayım ve bu da demek oluyor ki bir şeyler yazmam lazım. Böyle bir özellik var bende nedense, ne zaman üzülsem ağlaya ağlaya hayatımı yazarım.
Beni takip edenler bunu görüyorsa, şimdiye kadar en samimi şekilde söylüyorum, okuma. Sizin okuyacağınız şeyler değil.
O zaman neden bu hesaba attın bu kitabı diyenler olabilir.
Ben bunu cesur olmak diye düşünüyorum. Ne zaman farklı bir şey yapmak istesem hep hesap değiştirdim -okul değiştirdim- maske değiştirdim.
Ama şimdi, yeni bir kavgadan çıkmışken, gerçekten çok da umrumda olmadığını fark ettim.
Çünkü siz, bana göre sadece kelimelersiniz. Hayatımı etkileyemeyecek, yazdıklarımı okuyunca sadece benim için üzülecek olan cümleler ve kelimeler.
Zaten bende sizin için çok bir halta değer değilim.
Neyse, istersen oku istersen okuma gerçekten sikimde değil sadece... Sadece bunları yaşadığımı bir yere belgelemeliyim.
Ve ilk defa, birisinin yazdığım şeyleri sevip sevmeyeceğini umursamıyorum.
-Kızımı al götür hem güzel hemde bakire
Ağzım açık ona bakarken yirmili yaşlarındaki adam yanındakine işaret verip beni aldılar evden çıkmadan önce o adamın borcun kapandı bir daha karşıma çıkma dediğini duydum.Beni siyah bir arabaya bindirdiler çığlık atıp yardım istiyordum o sırada adam arabaya binip çenemden sertçe tutup yüzüme tokat yapıştırmıştı
-Kes sesini o ağzını bir daha aç bakalım ne oluyor!!
Kafamı cama döndürüp sessizce ağlamaya başladım gözlerimi açtığımda hayatımı cehenneme dönüştürücek olan o eve bakıyordum...