UÇURUMDAKİ KOZALAĞIN BÜYÜSÜ

Ben İris. İris Kara.
Adını ölümden alan, annesinin ölümüne sebep olan o kız.
İris Kara, yaşadığı onca zorluğa, onca eziyete, çektiği acılara rağmen hayata tutunmaya çalışır. İşletme son sınıf öğrencisidir. Hayatını bir nebze de olsa geçmişindeki kötülüklerden, iliğini sömüren acılardan kurtarmaya, kendine iyi bir hayat sunmaya yemin içmiştir. Kendini tüm kötülüklerden ne kadar uzak tutmaya çalışsa hayatın ona biçtiği kader bir gün karşısına çıkacaktır. Ve bu acının tek bir nedeni vardır. Babası...

Annesinin ölümüne sebep olduğu için ölüm anlamına gelen ismi veren, onu küçük yaşta yetimhaneye bırakan babası...

"Annen sana kaderden kaçınılmayacağını öğretmedi mi iris çiçeği?" dedi kafasını kulağıma yaklaştırarak. Bir ölüm gibi sessizdi fısıltısı. Bana bir nefes kadar yakın hem de bir nefes kadar uzaktı. Kafasını boyun girintime bastırdı ve ellerini vücuduma sardı. Kafasını eğip dudaklarını yara izime götürdü. Yarayı öptü, yarayı sardı. Ta ki o yarayı tekrardan kanatana dek.

"Annesi olmayan bir çocuk hiçtir."