deniyorum, ama ≈ TAEGYU

❥ İnsanın göğüs kafesine kadar acıtan, bitmek bilmeyen, gün geçtikçe hafifleyeceğine inandığın bir duyguydu özlemek ama artık öyle olduğunu düşünemiyorum çünkü gün geçtikçe daha da artıyor, kağıt kesiği gibi acı bırakıyordu ruhuma. Önceleri ufak bir ayrılık gibi gelirdi sanki komşuya gitmiş de hemen dönecek gibi. Zamanla geç kaldığını hissedersin, sanki hiç dönmeyecekmiş gibi hissedersin ki bu en acıtan histir. Sonrasında fotoğraflar yetişir imdadına. Birlikte geçirilen zamanlar, insan en çok gülmeyi değil, beraber ağlamayı özler. Sonra bir mezarın başında ağlarken bulursun kendini. İnsana en çok güzel günlerin uzak olduğu en sevdiğinden ayrı kaldığın gerçeği koyar. Çünkü artık tek başınasın...

5.9.23

[düzyazı/mektup]

//angst//