BEYİNLERİN ÖLÜMÜ

Her şey bir an da olurdu,aynı ölüm gibi.

Yaşamakta bir an da olurdu.

Hayatta her şey bir an da olurdu.

Kaybetmek,kazanmak,savaşmak,mutlu olmak,üzülmek...

Bir anlığına gözünü kapatın ve beni dinleyin,bir nefesin sizi sonsuzluğa yaklaştırdığını anlayın.

...

"Hatırlamak nasıl bir duygu?" Diye sordu. Kafamı yasladığım duvardan ayırmadan ona döndüm. Benim gibi o da duvara yaşlanmış bir şekilde dizlerini kendine doğru çekmişti.

"Yaşamak nasıl bir duygu demeyle eş değer bir soru." Dedim ve tebessüm ettim. Beni onaylamayan bir ses çıkardı. "Yaşaman için nefes alman yeter,hatırlaman için ise ruhunu bulman." Düşüncelerimiz tersti ama bu konuları tartışmak hoşuma gidiyordu. "Ben hatırladım ve ruhumu buldum,fakat ruhumun mezarıyla karşılaşmayı beklemiyordum."

Sessizlik.

...

Sözler verilirdi... Hem de yarını düşünmeden. Tebessüm edilirdi...Hem de açtığı yaraya bakmadan. Öfkeyle saldırırlardı... Hem de karşıdakine fırsat tanımadan.

İnsanlık beni unuttu ama ben kendimi unutmayacağım. Ruhumun mezarına bırakılan her bir çiçek için Tanrı'ya şükranlarımı sunacağım...