Czas Pokaże

Mgliste jesienne przedpołudnie. Dorośli jadą do pracy, dzieci idą do szkół. Niektórzy młodzi omijają lekcję i kierują się do pobliskiego parku. Mimo rosy nie było zimno, nie było wiatru. Kostka brukowa była lekko wilgotna, a przystanek z plastikowymi szybami ozdobiony był gdzie nie gdzie kroplami wody. Wszystko było takie ciche, szare i przygaszone. Po ulicy jeździło dużo aut, co jakiś czas było można zauważyć motocykl czy nawet rower, ale narzędzia lokomocji nie wydawały żwawych odgłosów. Rozmowy młodzieży na przystanku tramwajowym były niewyraźne, zagłuszone jak gdyby ktoś włożył sobie gumowe zatyczki do uszu. Stare, szare bloki. Stonowane budynki działały sennie, na niektórych przygnębiająco, a na jeszcze innych uspokajająco i kojąco...

Nazywam się Tymoteusz Aleksander Leyk i jestem zmęczony.

Jest rok 1958 a to historia o tym, jak młody chłopak który nie znał swojego miejsca i celu, poświęca się ratowaniu ludzi i czyszczenia ziemi z anomalii go niszczących.