In that one night, God gave her a chance to meet the man of her dreams. Only in just six hundrend and seventy-two hours. Isang gabi kung saan muli niyang makakapiling ang lalaking binigyan siya ng saya na hindi niya naranasan kahit nino man. The man that she makes smile in small things. Ang lalaking pinangarap niya katulad ng mga fictional characters na nababasa sa isang libro. But what will happen if the time is almost done? Haharapin niya ba ito ng buong tapang? Hahayaan niya nalang ba ang sarili at tuluyan ng pakawalan ang isa't isa? Sabay na ibabaon sa lupa ang alaala? [I wrote this when I was very young, uhm... 3 years ago? so expected a lot of cliches🥲)