GÜNDÖNÜMÜ

Önümde uzanan sonsuzluğa imrenerek baktım.
Yok oluşumu, küçüklüğümü ve sefaletimi düşündüm. Söyleyemediğim bütün sözler dilimin ucunda birikti ve biraz daha düştüm. Buradan kalkmam için binlerce yol, binlerce sebep vardı ama o güç bende akmıyordu. Bende var olan her şey dizlerimin buluştuğu o toprakta yeşillenmiş ve başka hayatlara doğru yeşermişti.
Ama buralara yalnız gelmemiştim.
Bir araya gelişimiz kulak tırmalayan ama beklenmedik bir şekilde güzelleşen bir seremoniye benziyordu. Her parçamız uzun yollardan geçmişti. Bazılarımızın hikâyeleri birkaç cümleden ibaretti. Bazılarımızsa doldurabildiği her beyaz sayfayı o siyah mürekkeple kirletmişti. Benim hikâyem ise biraz daha uzundu. Hepimizin birleştiği o tek hikâye...
Dünyamızın dans eden yıldızları arasında sadece dikkat çekmek için yardım çığlıkları savuran fazlalıklardık. Hikâyelerimiz çok da önemli değildi. Başkalarının yaşamlarında var olmayı ve kendi hikâyemizde yitip gitmeyi öğrenmiştik. Çünkü fazlalık olan bizler, öncelikte teşkil etmiyorduk.
Ama bu olan hiçbir şeyi silemezdi.
Hem de hiçbir şeyi.