Karanlığın içindeki Masumiyet

Aile insanın sığındığı en güvenli yer değil miydi? Korkuların son bulduğu, kendi gibi olabildiğin bir yer olması gerekirken niye acı çekerdi çocuklar? Biz niye acı çekiyorduk peki? Anne çocuğunu, kendi canından bir parçayı bırakabilir mi? Ya da baba... çocuğunun hayatını gözünün içine baka baka mahveder miydi?

Acılarımız bile benzerken niye bu acılardan vuruluyorduk yine. Yıllar geçmişken yine bizi bulup mutsuz etmeyi başarmışlardı. Gerçek aşkı bulmuş, mutlu olmaya yeltenirken çocukluğumuzu aldıkları gibi, şimdi de gençliğimize göz dikmişlerdi... Ama unuttukları bir şey vardı. Onlardan bir parça olabilirdik ama onlar gibi sevgisiz değildik...