ELVEDA İSKELESİ

Zamanın damarlarımdan akışını hissetmiştim her şey aşk, umut ve sadâkatla başlamıştı. Şimdi yıpranmış, eskimiş bir kitabın ilk kelimelerindeydik; acı,yalan ve ihanet.

Bu onu ilk görüşüm değildi biliyordum artık, beni o kaza sonucunda üç yıllık koma uykumun uyanışında sorgulamaya gelen polis değildi o, hatıralarımın aklımdan silinmesini kullanmıştı; çünkü benim bu derin uykuya dalmamı sağlayan kazada annesi ve babası ölmüştü, tek görgü tanığı bendim değil mi?

Ama bu hikayenin başı o kazadan çok önce yazılmıştı.
Karşımdaki adam hatıralarımdaki aynı adam değildi.
Onu beyaz ve soğuk bir hastane odasında görmemiştim ilk kez, her şey Elveda İskelesi'nde bir merhaba ile başlamıştı.

O beni seven adamdı ve çok uzun zamandır bunu saklıyordu, hafızamın yenilgisine düşüp benden intikam almak için.
Her şey bir merhaba ile başlamıştı ne ile biticekti?
İhanet edenin sadece kendisi olduğunu sanıyordu, oysa benim bildiğim ve perdenin açılıp gösterimin başlamasını beklediğim şeyler vardı

🪞

"Biliyorum! Artık biliyorum tamam mı?" sesimin arasından süzülen çınlamalar boş iskelede yankılandı.

Silahı tutan eli titrerken benim aksime gülümseyip fısıldadı:

" Hafızan yerine geldi diye her şeyi ama her şeyi öğrendin sanıyordun oysa bilmediğin o kadar çok şey var ki.."