ARJEN

Her acımda ağladım; ağladığım kadar sustum.
Sustum, sustuğum için bağırdılar.
Konuştum, konuştuğum için bağırdılar.
Tek seçenek gördüm; susmak. Sustum. Sadece sustum.
Sustuğum için sordular, sustuğum için cevap veremedim. Gözlerim konuşsun istedim. Yapamamışım. Sadece onun mavisine baktım, sadece onun karanlığını gördüm. Korktum, nefesi sakinleştirdi. Ellerindeki vahşet kanları biliyordum, insanları katlettiğini biliyordum; sesimi çıkarmadım. Sevgiyi, şefkati,sadakati görmemiştim, anlamını bile bilmiyor olduğum kelimeleri o sanki öğretmişti bana.
Son bulacaktı belkide.

Nereden bilebilirdim mavisini karanlığa bürecek hamleyi?