DERKENAR

Sanki araba benimmiş gibi heyecanlandım. Gözlerimi ayırmadan birkaç adım attım ve birden geri çekildiğimi hissettim. Cihan kolumu tutuyordu.
''Bekle'' dedi. O da bana değil arabasına bakıyordu. Nefes aldı ve ''Ne kokuyor?'' diye sordu.
''Efendim?'' dedim.
''Araba diyorum.'' Gözlerini bana çevirdi ''Ne kokuyor?'' dedi.
Araba, karanlıkta kaybolmayan ama ben buradayım diye de bağırmayan bir gri tonuydu. Yasemin kokuyordu.
''Ne kokusu? Anlamadım.'' dedim. Anlamış olduğunu kabul edemedim.
Gülerek kafasında bir eşit kollu terazi varmış gibi kafasını bir sağa bir sola yatırdı. Kefelerini eşitlemeye çalışırken dudaklarını büzdü.