68 parts Complete MatureBir annenin sevmediği çocuğu kimse sevemez, bir babanın sahip çıkmadığı çocuğa kimse sahip çıkamazdı.... O çocuk ömrü boyunca yalnız kalacaktı, bunun farkındaydı. Ayakta durmak zorundaydı, düştüğünde yaralarına üfleyip onu kaldıracak kimse olmadığı için. Susmak zorundaydı, konuştuğunda dinleyecek kimse olmadığı için. Görünmez olmak zorundaydı, görecek kimse olmadığı için... ah zavallı, ne de üzülüyordum ona...
***
bizler sokakların evlatlarıydık, annemiz babamız yoktu bizim. Soğuktan üşüdüğümüz geceler kalkar kendimiz örterdik üzerimizi, uyuyamadığımız o geceler rüzgar söylerdi ninnilerimizi, kavga ettiğimiz günler biz savunurduk kendimizi, parka gittiğimizde kendi kendimizi sallardık... ve bir kez daha fark ederdik işte, bizdik kendimize sahip çıkan...
***
Sigaramı yakıp ölü gözlerimle oturuyordum tek başıma, bir binanın tepesinde gece manzarası ve bana arkadaşlık eden sessizliğin sesiyle. Kendi kendime şu b*ktanlığı sorguladığım günlerden birisindeydim, gülümsedim duygusuz gözlerimle
"Söylesene gece... asla bir kitabın başrolü, bir dizinin ana karakteri, bir Ay'ın güneşi olamayacağım değil mi? Evet evet biliyorum... fakat ne var biliyor musun? 22 yıl boyu öğrendiğim tek şey yalnızlık oldu, artık kimseye ihtiyacım yokmuş gibi geliyor"
Güldüm sessizce
"Hoş, zaten kimsenin yalnızlığımı dindirmek için beklediği yok"
***
"Alya, biz yalnız çocuklarız. Bizi duyan kimse yok. Bize sahip çıkan... bizim birbirimizden başka kimsemiz yok. Gece geç saatlere kadar dışarıda kalınca merak edip arayan kimse yok. Yüzümdeki şu yaraları görüp endişelenen kimse yok. Sessiz sessiz ağladığımda, hatta bağıra çağıra... fark edip üzülen kimse yok. Biz birbirimize tutunmazsak, hayat bize tekmeyi basacak. Zaten bu Dünya için birer fazlalığız biz.."
Bir süre durdu ve bana döndü
"Bilmem, belki de değil..."