Αυτοπροσωπογραφία σε ραγισμένο καθρέφτη

"Θέλω το κορμί μου να στεγνώσει. Δεν μαρέσει η υγρότητα που μου προκαλεί η φωνή σου, η ιδέα του σωματός σου, η ανάσα σου, τα χείλη σου. Τα χείλη σου. Μακάρι να μπορούσα να γευτώ έστω και για μια στιγμή την γλυκύτητα των χειλιών σου"

"Ένα αόρατο τείχος, μας χώριζε. Ανείπωτα λόγια, μας χώριζαν. Ένα αόρατο τείχος από ανείπωτα λόγια. Αυτό μας χώριζε. Γυρνάω την πλάτη και φεύγω. Ενικός αριθμός, θυμάσαι?"

"Ακούμπισα το μέτωπο μου στο δικό σου και σου ψιθύριζα λέξεις που μόνο εσύ θα καταλάβαινες. Χάιδεψα τα μαλλιά σου, το σβέρκο σου και σε ικετεύα να με πάρεις μαζί σου."

Ιστορίες, ή καλύτερα σκόρπιες σκέψεις για το πως βλεπουμε τον εαυτό μας σε έναν ραγισμένο καθρέφτη.Αφιερωμένο σε όσους αγαπήσαμε και αγαπάμε ακόμα, μα κυρίως αφιερωμένο στο σπασμένο μας εγώ. Στον εαυτό μας που τρέφεται από λύπη και πόνο....!