به رهی دیدم برگ خزان

به رهی دیدم برگ خزان
..
این آهنگ یا شعر این آهنگ، از دعای اَمّن یُجیب برای من کارساز تر بود...
این صحبتی بود که حسن آقا می کرد، می گفت اون زمان که بچه محصل بود
و از کلاس پنجم ششم دبستان، برای آموزش، از پدرش، کتک می خورد،‌ اگر
خطای یادگیری سبک بود، یک سیلی و یا پس گردنی، و اگر خطای یاد نگرفتن
و جوابی که به آموزشی که داده شده، دور از انتظار بود و خطا بزرگتر می نمود،
مشت و لگد در انتظار بود.
حسن آقا می گفت نمی دانم چه طوری و از چه زمانی این آهنگ زیبای مرضیه خانم،
این تصور را تداعی کرده بود که اگر به این آهنگ گوش بدهی یا اگر این آهنگ را
پیش خودت به خوانی، از سیلی و چَک و مشت و لگد های پدر، که از روی
دلسوزی اش، برای درس یاد گرفتن ات هست، در امان خواهی بود!
چه روز هائی بود که هنوز هوای عصر روشن بود و حسن آقا به مادرش می گفت
که من خسته هستم و می روم بخوابم و یکی دو ساعتی را هنوز بیدار بود ولی
خود را به خواب زده بود که وقتی که پدر به خانه می آید، از او درس نپرسد و یا
نخواهد که به او انگلیسی یا ریاضی یاد بدهد، چون می دانست که با یاد نگرفتن
سریع و یا اشتباه گفتن یک چیزی، با صدای بلند و عصبانی پدر مواجه می شد
و اگر بار دوم هم اشتباه می گفت یک چَک تو صورت یا مشتی بر شانه و یا لگدی
به ران و باسن در راه بود.
ترس از کتک، واهمه ای بود