SIR

'Gitme' demesi için bekledim.
Gözlerinin içerisine öyle bir bakıyordum ki bu durumdan rahatsız olmuştu.
'Git artık' der gibi bakıyordu bana.
Son bir kez 'gitme' dese kalacaktım oysaki.
Yaptıklarım yüzünden bana 'benimle kal' diyemiyordu. Gözyaşlarım yanaklarımı ıslatırken son kez baktım ona.
Yüzünden hiç bir ifade yoktu. Ne pişmanlık, ne üzüntü. Hiç birşey. Öyle hissiz bakıyordu ki bana yaptıklarım yüzünden kendimden nefret ettim.
"Özür dilerim" dedim fısıltıyla.
Sadece dudaklarımı oynatmıştım oysaki. Gözleri önce dudaklarımı buldu. Sonra dediğim şey karşısında sertçe yutkundu. Onun da canı yanıyor muydu acaba?
Gözlerinin önünde gitmemi mi istiyordu cidden?
Oysaki ben hem kendime hem bütün İstanbul'a söz vermiştim. Bir gün ona geri gelecektim. Gelmiştim de.
'Keşke daha farklı karşılaşsaydık' dedim içimden.
Arkamı dönüp bahçenin kapısını açtım. Gidecekken 'gitme' demesi için bekledim. Ama demedi.
O an farkına varmıştım ki ben gerçekten RÜZGAR YALÇIN'I kaybetmiştim.

(Bu hikâye bir kaybolmuşluk hikâyesi. Bu hikâye küçük Nefes'in ne zorluklarla büyüdüğünün hikâyesi. Bu hikâye kendini boşlukta hissedenler için. Bu hikâyede bir yoldaşınız olacak. Merak etmeyin. Nefes hep sizin yanınızda olacak.)

NEFES KARAYEL.