"Niye Yağız..."dedim çaresizce gözlerine bakarken. "Sokaktan geçen biri benim ağladığımı görse yardım eder Sen niye yapmıyorsun bunu?Niye benden kendini esirgiyorsun"dedim kollarımı ondan çekmeye çalışırken. "Niye benden sevgini esirgiyorsun?"dedim yerimde durup gözlerine bakarken vereceği tepkiyi bekliyordum. Kalbim acıyordu ama alışmıştım bu acıya. Bir insanı acıya alıştırmak nasıl bir vahşet olabilirdi? Bu vahşetin asıl sahibi nasıl benim öz babam olabilirdi? Sonuna dudakları aralandı konuşmak için. Önce derin bir nefes alıp verdi sonra bakışlarını benden çekti"Aleda abicim iyi değilsin."