Yalanlar Üzüldüler Söylendiklerine

Bir hiçlik miydi seviştiği? O an bunu sorguluyordu sadece. "Hiç"... Bir "hiç"miş bu. Hiçbir hiçliğin böyle zevk verdiğini, hiçbir "hiç"in gülümsediğini görmemişti oysa. Yalan söylüyor olabilme ihtimalini düşündü bir an için. Böyle soğuk ve acımasızca yalan söylenir miydi ki? Erkek oluşuna dayanıp mı böyle acımasızlaşıyordu? Acı çekmez miydi erkekler, deli gibi sevmez miydi? Kadınlara mı özgüydü tüm bu mükemmel his ve zayıflıklar? İnsan olabilmek kadına tanınmış bir hak mıydı sadece? Gözünden akan yaş ve karşısındaki vicdansıza yalvarırcasına bakan dolmuş gözleri bunlara net bir cevaptı. İnsan, insandı en özünde. Ve şimdi en içgüdüleri zaptsız doğal bir insan gibi, tabiatın ona tanıdığı erkeğin en vahşi haline büründü. Erkek bir kadından bile zayıf, çözüm yolu hırçınlık ve saldırganlık olan insandı. Erkek daha insandı kadından. Kadın hiç değilse vicdansızdı.