SEVÂD VADİSİ

FANTASTİK BİR KİTAP DEĞİLDİR!
"Tek başıma her şeyin üstesinden gelirim sandım. Yemin ederim, dedim ki.... " Yutkunup boğazımda ki acıyı sindirmeye çalıştım. "Eğer kimseye yük olmazsam, dik durmayı başarabilirsem yıkılmam, beni o korktuğum karanlığa düşüremezler sandım." Gözlerim bir adamın yaralı ellerine sarılır gibi tekrar o adamın gözlerine tırmandı. Konuşmak canımı yakıyordu.

"Meğer benim dizlerimde, ellerimde düşmem dediğim yerlerde kan içinde kalmış. Benmişim beni en dibe çekip karanlıkta tek bırakan." Sesime ektiğim umudun son dalınıda kırıp avuç içlerimde ezerken, yine o acımasız kızdım. Bu kez kendime, kalbimdeki o koca boşluğa bile acımamıştım.

"Benmişim kaçtığım karanlık." Başım yorgunca, onun oturduğu yerde dizlerine düştü. Parmaklarım, babasının bacaklarına sarılan o ufak kız çocuğunun sevinciyle değilde; sevgiye, anlaşılmaya muhtaç bir kız gibi onun paçalarına tutundu.

"Karanlığı doğurmuşum içimde ve benimmiş artık o karanlık." Yıllar sonra gözümden akan tek damla yaş, bir kalbim olduğunu hissettirirken büyük elini saçlarımın arasından geçirdi. Onun dokunuşuyla bir erkeğin şefkatini ilk hissedişimdi. Hıçkırdım, kaybettiğim hislerime engel olan bütün yaşanmışlıkları sırtımdan atmak ister gibi ağladım.

"Artık benimlesin." Eli saçlarımdan uzaklaştığında hissettiğim boşluğu çeneme dokunarak tekrar doldurmuştu. Kafamı kaldırdı ve oturduğu yerde eğilip sınırlarımı aştı. Bir nefes uzağımda, bir aydınlık yakınımdaydı.

"Ben yıllardır bu zifiri siyaha mahkumum. Önünü görmeyi, yürümeyi öğreteceğim sana. Sen istemesende artık yanımdasın. Ben olmadan siyah, ben varken de karasın. Artık ben istersem gözün alışacak o karanlığa. Bensiz karanlık bir vadisin. Sevâd Vadisi'sin."