EFSUNLU BİR BULUŞMA

"Kerem," dedim acılı bir sesle bunu ona nasıl söyleyecektim. "benim çocuğum olmayacak, sen hiçbir zaman baba olamayacaksın." Gözlerime yaşlar akın ederken bana biraz daha yaklaştı sonra birden beni çekip göğsüne yasladı, kafama öpücük kondurdu. Yaşlarım gömleğini ıslatıyordu. "Be-ben çok üzgünüm sen sen baba olmayı çok istiyordun." Dedim hıçkıra hıçkıra ağlayarak.
"Efsun, Efsun bana bak güzelim; çocuğumun olup olmaması önemli değil. Sen zaten benim bir parçamsın senden bana başka bir parçaya gerek yok." Dedi ama baba olmayı çok istediğini biliyordum.
"Ama ben gideceğim biliyorsun, bu dünyada fazla bir ömrüm kalmadı. Sana kendimden bir parça vermek istiyorum." Dedim kaskatı kesildi nefes almayı bıraktı sanki bir an.
Ben gidecektim ve o tek kalacaktı...
Ondan uzaklaştım yüzüne baktım onunda gözleri dolmuştu, boynuna atladım ve daha da çok ağlamaya başladım. Beni susturacak tek güç Kerem'di ona da gerek kalmayacaktı çünkü ben olmayacaktım artık.

Yayımlanma tarihi
10.11.2023
© Tüm hakları saklıdır.