MEYRA

Issız bir sokakta yürüyorum , ayaklarım çıplak ve taşlar batıyor kesiyor toprak kanla karışıyor . Araba bile geçmiyor bu sokaktan tek ev görünmüyor ufukta unutulmuş terk edilmiş gibi kalakalmış öylece hiçlikte , benim gibi , ikimizde koca dünya da hatırlanmayı bekleyen hiçbirşeyiz...

" Neden hep vazgeçince gelir kaybedilenler?"

" Özür dileriz, Meyra affetsen olmaz mı ?"

Güldüm son kez belki de artık gülmek bile acı veriyordu bana .

Masallar her zaman güzel sonla biter derlerdi ama bu masalın acı tadı ciğerlerimi yakıyordu bu masal bir haykırışın son notalarına başlangıç olmuştu...