Benimle Kal

"Yalnızlığa terk edilen bir adamı kim okumak ister?" Diye mırıldandım ruhum içimden alınıyormuş gibi hissediyordum da, kimse bunun farkında değildi.

"Ben okurum." Sanırım delirmiştim, her yerde onun sesini falan duymuyordum bu bir ilkti ama sanırım delirme aşamasına gelmiştim, o gitmişti onun sesini duyamazdım, burnuma taze Yasemin kokusu geldi, hayır hayır...bu onun kokusuydu, gözlerim doldu, bakamadım yüzüne bu o muydu? Gerçekten bu o muydu? Bayılacaktım heyecandan, ne bayılması ölecektim şimdi, yıllarca Mecnun rolünü üstlenmiştim kendi kendime, meğersem geleceğini falan düşünmeden aşık rolünü oynuyordum, şimdik karşımdaydı, karşımdaydı hâlâ bakmaya kıyamıyordum ki...