FERİMAH

Hiç sevgi görmeyen, küçük bir çocukken ruhu büyüyüp kadın olan biriydi Afşin. Sevgi vermeyip küçük sevgiye muhtaç eden babama karşı intikam oluştu içimde. Bu intikam sadece beni hep küçümseyen babama karşıydı. Bir kişiye de yeniliyordum o da Rasim Erdağ'dı. Hem yeniliyordum, hem güçleniyordum. Yüreğime gecenin şafağının kızıllığı ve gecenin soğuk havası ince ince sızan öfkenin alevi bir intikam doğurdu. İntikama ışık saçan Ay sayesinde Ferimah doğdu.

Ferimah geceleri uyumaz çalışır, Afşin sabahları deli gibi uyurdu. Geceleri adam öldüren Ferimah, sabahları masum kız olarak yaşamıma devam ederdi Afşin. Afşin olarak eziktim, Ferimah olarak güçlü. Olumlu muydum? Hayır, her şeyi ince düşünürdüm. Hata yapar mıydım? Hayat hatalara izin vermezdi. En ufak hata da vazgeçer miydim? Hayat benden vazgeçmeyecek kadar uzundu. İnatçı mıydım? Sonu kadar evet. Ben buyum. Tüm güçlü duran kadınların ismi Ferimah olmuştu ve ben de bir Ferimah'ım. Afşin her şeye boynun büken kızken, Ferimah öyle değildi! Ona boyun büktürenin boynunu kırardı.

Gece beni güçlü kız yapmaya itti. Gece beni yaşamın soğuk savaşına itti. Gece beni kendine ait olan Ay'ın ışığı yapmaya itti. Tek beden, iki karakterdim. Afşin ve Ferimah'ım.

Bu benim hikâyem, bu yaşamda güçlü durup kadınların ismi olan Ferimah'ın hikâyesiydi.