Kaybolmaya mahkum edilmiş, yapılı bedenlerin ardında ki ruhlara sinmiş korku. Gidilmesi gereken tek yol. Seçilmesi zorunlu olan tek seçenek. Kimisi ailesi için, kimisi borçtan, kimisiyse intikam için güç toplamak istediğinden.
İnsanı masumluğundan ayıran şeyler bunlar; para, intikam, zorunluluk, korku, menfaat. Hepsinin yolu buradan geçiyor. Pisliğin yuvasından. Ölümler en çok sahadaki bedenleri bulurdu, duygularsa gözleri. Kazanmanın sevinci boyardı bakışları, boyaların renkleri koyu tonlarda olurdu. Kişi kazansa dahi rakibinin gözlerinde duyguları yaşamadan edemezdi. Kaybedenin başına geleceklerinin farkındalığı kendisinin gözlerine de yansırdı.
Ringe bir kere çıkıldı mı ölüm ve acı içeren her şey kabullenilirdi. Ölenin öldüğünden haberi olmaz, acı çekeninse sesi çıkmazdı. Kabulleniş; sonunu bilmediğin bir yola girmekti.
***
Kurgu tarihi: 25 Kasım 2023
Kurumuş Kan İzleri adına yazılmış ilk hikayedir.
Bana emir verme Komutan!.
Ben senin askerin değilim. dedim bağırarak.
dahada sinirlenmişti yumruğunu dahada sıktı sözlerime karşı.
Tim bizi izliyordu dikkatlice, gözlerini gözlerime kilitlemişti , kırpamadım gözlerimi. kaskatı kesilmişti, gözleri alev saçıyordu, dişlerini sıktıkça yüz hatları dahada belirginleşiyordu.
derin bir nefes aldı yumruğunu serbest bırakarak yanıma yaklaştı,
kafamı yukarı kaldırdım , tekrar birleştirdi yeşil gözleriyle gözlerimi.
-Emirlerime uymak zorundasın Asker.
dedi kalın ses tonuyla,sesinde asla tereddüt yoktu...
ve uzaklaştı bedenimden konuşamadım öylece baka kaldım ,beni etkisi altına almıştı gözleri...