Acı&Geçmiş

Aci& Geçmiş
İçimdeki çoçuk avaz avaz bağırıp çocukluğunuarıyordu ve ben koskoca dertlerin sahibi bir insanadönüşüp bu yaşta büyümüştüm.Ne acıydıçocukluğuma çocukluğunu verememek
Yalnızlığın eseri olmuş bedenim tüm ruhumusarmıştı adeta ve ben kurtulmak içinçabalamaktansa yalnızlığımla dertleşiyordum.Boşa geçen bilmem kaçıncı gündü ayakta kalmaya
çalışmakla uğraşırken bir yandan da olup biteniöylece izliyordum.Hiçbir şeyi değiştiremeyeceğinibile bile öylece durup izlersin ya hani bununçaresizliği sarar tüm bedenini tıpkı öyleceizliyordum bende.İçimdeki ses bu böyle nereyekadar diyip duruyordu sürekli.Söylesenize hayatabir sıfır geriden başlamış,yaraları olan ve oyaraların üzerine gün geçtikçe yenileri eklenen birineyden medet umsun,hangi yarasını sarmaklamücadele etsin?
Kendini haklı görmekten başka bir şey yapmayan ve sürekli karşısındakini eleştirmekle uğraşan birileri sarmıştı adeta etrafını.Beyni ona talimatlar verdikçe o inkar ediyor ve ne düşünüceği hakkında hiçbir şey bilmiyordu.Söyleyin şimdi yarı yolda bırakılmak mı daha acı yoksa bırakılmayacağına inanmak mı ?