yine oradaydı..bağdaş kurmuş bir şekilde denizi seyrediyordu, rüzgar saçlarını uçuyordu fakat bu durumdan rahatsız değildi. her zaman tek başına gittiği sahile gelmişti. tek değildi aslında..
o öyle sanıyordu ama değildi. tam üç yıldır, alin karacanın hayatının içindeydim. tam olarak içinde olduğum söylenebilirse tabii.
onun attığı her adımı biliyordum..
hangi müzikleri dinlediğini, sevdiği yemekleri, bir gün içinde neler yaptığını, okula giriş çıkış saatlerini, sevgililerini..
ilk başta onu sadece uzaktan izliyordum. fakat bir süre sonra bu yeterli gelmemeye başlamıştı. onu görmediğim anlarda denizde boğuluyomuş gibi hissediyorum, tek çıkış yolum oydu.
karar vermiştim artık onun karşısına çıkacaktım. o fark etmeden yavaş yavaş hayatına dahil olacaktım.