
"Bebeğim"
Zihnim duyduğum kelimeyle unutmak için çabaladığım, asla unutamadığım, her bir zerremi titreten o karanlık anıları gözlerimin önünde oynatmaya başladı. Hani insan ölürken hayatı film şeridi gibi geçerdi gözlerinin önünden? Ne yani... Ölüyor muydum şimdi? Hayır? Nefes alıyorum! Her nefeste binlerce cam parçası ciğerlerime batsa da nefes alıyorum ben! Bir kelimenin ölmekten daha beter can acıtabileceğini o an bir kez daha anladım. Muhtemelen kana bulanmış gözlerimi sonunda açabildiğimde üzerinde tonlarca ağırlık varmış gibi hissettiğim başımı sanki ağır çekimde hareket ettiriliyormuş gibi yavaşça yukarı kaldırıp dudakları iki yana kıvrılmış çöp torbasına baktım. Merakla karışık alaylı yüz ifadesine baktıkça kanım fokurdamaya dişlerim birbirini ittiren levha hareketlerinin çıkardığı deprem gibi çenemi titretmeye başlamıştı. Derin bir nefes aldım ve her zamanki hanımefendiliğimi bozmadan cevap vermeye çalıştım.
-Babam ne zaman seni s*kti pezevenk!
Hanımlığı bırakıyorum. Artık sadece "EFENDİLERi" olacağım!All Rights Reserved1 part