SEVDA YARASI

"Nasıl yapabilirim Mirhan? Senin ölmene nasıl izin verebilirdim? Söylesene bana seni kaybetmeyi nasıl göze alabilirdim?" Çaresiz haykırışlarım boğazımı acıtırken o, karşımda ifadesiz bir şekilde duruyordu. Susuyor, beni dinliyor ve acı çekmemi izliyordu. Onu kaybetmenin acı ızdırabını en derinlerimde hissederken, o böyle yaptıkça daha da kötü oluyorum.

"Böyle iyi mi oldu sence? Lan iki gün! Evlenmemize sadece iki gün vardı!" Öyle şiddetli bağırdı ki yer başımıza yıkılacak sandım. "Naz, senin için diyorsun, sen yaşa diye sen ölme diye yaptım diyorsun ama sence böyle sağlam mı kaldım ben?"

Sözlerinde ki haklılık beni yakıp kavurdu. Ona söyleyecek, kendimi haklı çıkaracak hiç bir kelimem yoktu. Ne dese ne yapsa yeriydi.

"Naz, ben öldüm. O adam benim karşıma yaralı bir şekilde çıkınca ve sen onun başında günlerce beklerken ben öldüm. Bu mu lan yaşamak! Sen beni böyle yaşıyor mu sanıyorsun? Beni mezara gömmediniz diye sağlam mıyım ben? Değilim, değilim Naz, inan ki değilim."

Hıçkırarak ağlamak, yeri göğü yıkacak kadar bağırıp çağırmak istiyorum ama dudaklarımdan tek bir kelime bile çıkmıyor. Gözlerim yaşla dolduğunu hissettim o an. Gözümü kapattım ve bir damla yaşın düşmesine izin verdim. Ama o benim bir damla göz yaşıma bile kıyamadı hemen sildi. Bu daha fazla ağlama isteği getirirken. Bana sarıldı ve bu benim için en son nokta oldu hıçkırarak ağlamaya başladım.

"Günlerdir ağlıyorsun göz pınarların kurumadı mı sevgilim?"

Onun bunu nereden bildiğini sorgulamadım buna mecalim yoktu. Şuan sadece istediğim onda biraz dinlenmek. Bu çok bencilce ama bu isteğimi durduramıyorum. Biliyordum ki bizim buna ihtiyacımız var

Biz birbirimizi muhtaç iki sevgili.

Biz iki meftun.

Biz iki yaralı.

Biz iki imkansız.

Benim yara onun şifa olduğu.

Bu bir Sevda yarasının hikâyesi.

Başlama tarihi: 12.12.23

Bu isimle