reus |yarı texting|

Gözyaşları içinde saatlerdir olduğu gibi usulca mırıldandı adam, kelimeler boğuk, anlatılanlar acı doluydu,

"Özür dilerim..."

Özür dilemek her şeyi düzeltmezdi, kalp yaraları iyileştirmez, zihin hatıraları silmezdi...

Bunun farkındaydı genç adam, aynı yaşanan her şeyin farkında olduğu gibi. Genç kadın, içeride, hastanenin ıssız ve yakarışlar dolu, üstüne duaların kazındığı duvarların ardında canıyla savaşırken, Genç Adam da dışarıda zihni ile savaş veriyordu.

Bazen bazı hataların geri dönüşü olmazdı, verilen kararların affı olmadığı gibi.

"Bir gün, sen beni affetsen dahi, ben kendimi asla affetmeyeceğim..."

Bir mahkeme kuruldu, tokmak vuruldu, karar verildi. Suç belli, suçlu belliydi. Urgan suçlunun boynuna geçirildi, öyle ağırdı ki, boynu büküldü, bakışlarını ezberlediği yollardan kaldıramaz oldu. Bir iskembe koyuldu, basamaklar yavaşça çıkartıldı, acı verircesine. Urgan bağlandı demire, geminin karaya bağlandığı gibi. Şimdi yapılması gereken tek şey, suçlunun kirli ayak izlerinin yansıdığı iskembeyi çekmekti...